(vertaling uit het Engels: Willem Minderhout,
begin: 08-10-2004, vooralsnog ernstig onvoltooid)
Op de dag dat het prinsesje stierf
Stond Stalin op uit de dood en sprak:
"Een enkele dood is een tragedie,
een miljoen doden is een statistiek"
en Rilke fluisterde over die velen, misschien schreeuwde hij het
wel,
dat ze stierven "in 559 bedden. Fabrieksmatig,
vanzelfsprekend,"
(1)
terwijl Derrida het lijk opbaarde en verklaarde
vrouw, haar naam maakte geschiedenis -
het was de namiddag van de kat's grijze adem, Christus in bed,
veilig en warm, ingestopt voor het middagdutje,
de boerenkinkels keken allemaal TV
en de drankzaken leeg en stil als het graf.
De kerken ook leeg, op wat gebeden na, verzonden
per expresse
en geen enkele bloem in geen enkele tuin
bleef ongeplukt. Offergaven omzoomden de straten
en stapelden zich op tegen publieke gebouwen en buiten
de rechtbanken betaalden hooghartig grijnzende jongeren de prijs
geëist door het woedende, rouwende gepeupel. Gepeupel
verving de populatie en versmolt vervolgens tot één enkel beest
met tranen die over een dichotoom gezicht stroomden
om uiteindelijk van het puntje van zijn internationale neus te ploppen
en te landen op het puntje, het uiterste puntje, van een uitgestoken
tong
geboren en getogen om enkel de schibbolet
van zijn generatie te stamelen; die tranen smaakten
als het spoor van het beest zelf; het achtervolgde zichzelf
in een cirkel en zeeg neer tussen de pagina's
van het plaatselijke sufferdje (Wat hetzelfde is
als alle plaatselijke sufferdjes over de hele wereld en
plaste op een drukpers rondtollend in een doodse plek
dat is waar de dood leeft). De krantenkop schreeuwde:
SCHOONHEIDSKONINGIN BANG VOOR BOM IN HAAR BREIN
(de subtext der menselijkheid lag zieltogend aan de voeten
van het redactioneel commentaar) en in kleinere letters,
"prachtige
vrouw ontploft en laat alleen een gedeukte kroon na, de kostbare
edelstenen worden vermist..."
Bomen vielen in katzwijm, spelden en naalden staken
in de voeten der aarde, kunstenaars
stonden erbij als ondernemers en alle wereld-
leiders ontwikkelden, net als Pasternak, een zwak
voor het epitoom
(dat zei tenminste de schrijver van een mini-biografie) (van
Pasternak!).
Kleur had geen status meer op deze zwart
witte pagina ondanks
de full colour foto van het bloed van de
onfortuinlijke - blauw niet rood - en de verschrikkelijk
goede herkenbaarheid die op de foto bewaard gebleven was
ondanks het feit dat krantenpapier goedkoop is
en grof van korrel. Tegen het einde van de week
waren de zielen uitgewrongen van het huilen en werden
in de wind te drogen gehangen, anderen werden aangevreten door katten
alsof
ze katterigheid konden genezen, een waslijn
vol van hen wapperde in de wind totdat de zielen
duizelig en droog waren, sommigen werden over de rugleuning
van een stoel gegooid achtergelaten en gewoon vergeten -
overal strompelden lichamen rond
leeg en doelloos (maar tamelijk grappig
gewichtloos en luchthartig - als stomme
engelen of kleine Goden
zonder schepselen).
De "warm-aderige dubbelganger der Tijd"
arriveerde arm in arm met de dood
met Dylan Thomas die een slaperige jig danste
terwijl ginds in de zee, de miljoenen jaren oude zee,
nog geen vis met zijn ogen knipperde.
Op de dag dat het prinsesje stierf
werd een nieuw soort verveling geboren volgroeid
en luid blaffend aan de rand van de stad
als een zwaar versterkte hond. Op hun hoede voor zijn beet
kerfden de dichters hun initialen in de bomen
op de door pis zacht geworden schorre schors en de stompzinnigheid
van hun luid protesterende moeders en vaders
(poetische ouders, natuurlijk, die lofdichten
publiceerden in de nieuwsbladen en voordroegen voor de radio's
zachte woorden toen de kunst meer gebaat zou zijn geweest
bij terughoudendheid, maar...), gelukkig waren de besten
al dood tegen de tijd deze tijd
was voorbijgegaan en verbleef tamelijk
"onpoetisch" in het wonderbaarlijke en gewonde
land van het verleden. En bovendien duurde het niet lang totdat
iemand vuil spel suggereerde en de betreurde
verscheidene werd herboren in een complot:
uit de Hemel daalde ze neer en betrok haar residentie
op postzegels, porceleinen beeldjes en
CD-roms; verdomme, ze gaf zelfs popsterren,
seksbommen, levende heiligen en een paar beroemde
dode dieren een boel waar voor hun geld.
Het was moeilijk om het verschil te zien
met die goede oude tijd
behalve dat niemand meer iemand
zag sterven -
Maar dat was misschien zo slecht nog niet,
is zo slecht nog niet? En we leven nog lang en gelukkig
in een kasteel waar we tijdschriften lezen op onze privé
troon - het geluid van geknor en gescheet
en het gepomp van onze stront naar de zee . . .
terwijl Lacan's bangebroeken en spoken door de zalen zwerven
nagejaagd door die moderne filosofe
(Ik ben haar naam kwijt) die zo slim is
dat het nog wel eens slecht met haar zal aflopen.
