Een ouwetje uit E Nieuws, 16 september 2001, de voorganger van de de Rauie Regah.
Op 11 september 2001- op een dag na tien jaar geleden - fietste ik met partijvoorzitter Ruud Koole en zijn assistent Michael Juffermans door de stad, toen plotseling ...
Een merkwaardige dag: bij het bezoek van Ruud Koole aan Den Haag
Op dinsdag 11 september bezocht PvdA voorzitter Ruud Koole, samen met zijn assistent Michael Juffermans Den Haag. Voorafgaande aan het die avond belegde debat met Pierre Heijnen en Wim Derksen over lokale democratie, wilde Ruud graag kennis maken met de stad Den Haag en de actieve PvdA-ers in deze stad.
Het bezoek begon op de fractiekamer waar Jan Schuller, Tineke van Nimwegen, Arend Hilhorst en Rabin Baldewsingh Ruud bijpraatten over de actuele situatie in Den Haag. Plannen en ambities zat, maar zowel de spierballentaal van Arend enerzijds, als de vrees van Rabin om het contact met de stad te verliezen anderzijds leken me een goede opmaat voor de geplande discussie over de lokale democratie die avond.
Daarna fietsten we naar ’Wereldvenster’. Dit is een stichting, voortgekomen uit RK kring (Broeders van Maastricht, Vincentiusstichting), die zich bezig houdt met het organiseren van opleidingen voor vluchtelingen die nog ’in de procedure zitten’. Tot voor kort mochten deze mensen eigenlijk helemaal niets doen uit angst voor ’inburgeringseffecten’. Dat betekende vaak een jarenlang niets doen.
Wereldvenster biedt taal- en computercursussen en cursussen metaal en elektra aan, die in een enorme behoefte voorzien. Coördinator Ben Bussink en voorzitter mevrouw Van Mastenbroek vertelden uitgebreid over de motivatie van de vrijwillige leerkrachten en de leerlingen en de uiterst positieve rol die de gemeente - met name ook Pierre Heijnen - heeft gespeeld en speelt in het derven van financiele nood en het bemiddelen met de COA (Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers).
Leerlingen van Wereldvenster hebben aanmerkelijk minder moeilijkheden met integratie als ze eenmaal een verblijfsstatus hebben en als ze toch terug moeten hebben ze in ieder geval niet een paar jaar stilgestaan. Uitermate interessant in dit geval was ook de samenwerking met de ontwikkelingsorganisatie Cordaid bij terugkeer van vluchtelingen.
Op de fiets naar het Volksbuurtmuseum kreeg Michael een telefoontje over de gebeurtenissen in New York. De boodschap: "New York ligt in puin" drong niet echt door. Een beetje verdwaasd fietsten we verder.
In het Volksbuurtmuseum werden we ontvangen door Jaap de Schepper (zakelijk leider) en Anke van Kampen (voorzitter). Er druppelden ook wat andere partijgenoten binnen. Sharief Mohammed vertelde ons dat een gekaapt vliegtuig op het WTC was gestort. De ernst van de situatie begon langzaam tot ons door te dringen. Desondanks gingen we door met het bezoek. Het volksbuurtmuseum heeft steeds meer het karakter gekregen van een multicultureel theatercentrum. De faciliteiten zijn daar echter niet echt op afgestemd: de theaterzaal moet dringend vergroot en vernieuwd worden.
Goed nieuws is de uitbreiding van de museum- en tentoonstellingsruimte onder het museum in de voormalige parkeergarage en de uitstekende samenwerking met andere Haagse instellingen, van Korzo tot Philipszaal. De gemeente zou echter wel eens wat meer enthousiame en betrokkenheid kunnen tonen.
Na afloop troonde Tineke van Nimwegen ons mee naar een nieuwe moskee. We werden spontaan naar binnen gestuurd door enthousiaste moskeegangers die we op de stoep tegenkwamen. In de prachtige moskee werd ons verteld over het vele werk dat werd verricht om de Moskee, naast en in het verlengde van de religieuze rol, een rol te laten spelen in het bijbrengen van gevoelens van tolerantie en respect voor anderen. De moskee - vanuit de Marokaanse gemeenschap opgericht - staat ook open voor moslims uit andere landen en vervult daarnaast regelmatig een ’brede buurtfunctie’, onlangs bijvoorbeeld als plaats waar gediscussierd kan worden over werk en werkgelegenheid. (Wederom een in initiatief van Pierre Heijnen.)
Aan de maaltijd in een Turks restaurant in de Van de Vennestraat voegen nog meer partijgenoten zich bij ons. De omvang van de ramp wordt nu echt duidelijk. Onder deze omstandigheden heeft niemand meer zin in een debat over lokale democratie en na telefonisch overleg met Wim Derksen blazen we de zaak af.
Jos de Jong en ik haasten ons naar DeBatterij om het aan het eventueel nog gekomen publiek uit te leggen. Er komen nog een handjevol mensen, die uiteraard begrip tonen voor het besluit.
Thuisgekomen zie ik de TV-beelden. Ik voel me verpletterd.
Zie ook: Het geheugen van Ruud Koole.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten