De nieuwe Leunstoel: Themanummer over familie http://www.deleunstoel.nl

	Familie, niet iedere redacteur liep direct over van enthousiasme voor dit onderwerp. Maar bekijk het eens zo: het slaat een brug tussen oude autochtonen en nieuwe allochtonen. Laat dat nu net een karakteristiek zijn die aardig past bij onze lezerskring. Geen uitgever die zich bewust op deze doelgroep zou richten, maar bij ons is het als vanzelf gegroeid, door toevallige interesses van enkele redacteuren en het voortschrijden der jaren bij enkele andere. En door een volledig ontbreken van leidinggevend vermogen bij de hoofdredactie natuurlijk, wat blijkbaar ook zijn voordelen heeft. Want we trekken inmiddels wel mooi zo’n 2000 tot 2500 unieke bezoekers per maand. Voor adverteerders zou een homogenere groep misschien aantrekkelijker zijn, maar vanuit ideëel gezichtspunt is het prachtig. Niet waar?! De nieuwe allochtoon komt vaak uit een land waar de familie de hoeksteen van de samenleving is, en ook nu ze hier leven zijn die oude banden nog zeer bepalend. Vroeger was dat hier te lande niet anders. Dat was in de tijd van Mina, Cobi Kleins overgrootmoeder. Peter Schröder laat Beelden uit dezelfde periode zien. Het was de tijd waarin recepten, volgens Maeve van der Steen, nog door moeders aan dochters werden doorgegeven. Over politiek hoefde in families niet gediscussieerd te worden want iedereen hoorde bij dezelfde zuil, of had zich achter het rode vaandel geschaard. Hoe zou dat nu gegaan zijn bij een Reünie van de familie Kunnen? Ruurd maakte een verslag. Later werd de familie als hoeksteen van de samenleving opgevolgd door het gezin. Maar ook daar zit volgens Carlo van Praag de klad in. ‘Als ideëel project is het ongeschonden maar in de praktijk wil het niet meer vlotten.’ En dat leidt vaak tot wat de schrijfster Yvonne Kroonenberg in haar nieuwe boek ‘Familieblues’ noemt, maar dat vooral over gezinsblues gaat. Het boek kon mij overigens niet zo bekoren. Hoe zit het met het familiegevoel van de Indo’s (oude allochtonen)? Willem Minderhout interviewde Jeannette Bekker. Eelkje Colmjon bezocht haar penfriend in Korea en schetst het gezinsleven aldaar. Daarmee heb ik de echte bijdragen aan het thema wel gehad. Bij Katharina Kouwenhoven ontstaat in de zomer drie hoog achter als vanzelf een soort ark van Noach, maar ja om dat nu een familie te noemen. Jaap van Lakerveld legt onbedoeld wel een lijntje. Mario Been dacht immers dat hij bij een familiebedrijf (Feyenoord) werkte, maar werd pardoes op straat gezet. Ook van het verhaal van Peter Schröder over de HSL zou je iets dergelijks kunnen zeggen. Waar diende dat ding anders voor dan om even bij je inmiddels in Frankrijk woonachtige ouders aan te kunnen wippen? Bachelors ‘genieten’ in Amsterdam voor het laatst van hun vrijheid, maar Sebastiaan Capel zoekt naar manieren om de overlast daarvan te beperken. Claude Aendenboom heeft een radicaal alternatief voor al die tijdelijke verbanden: één grote familie, één wereld met één president. Alleen de kunst houdt zich verre van thema’s en stoort zich ook niet aan landsgrenzen, gelukkig maar. Hans Knegtmans bezocht de film Cowboys&Aliens in Portugal en Dik Kruithof rondt zijn verhaal over de Biënnale af.

Frits Hoorweg