Grenzen

Grenzen

Willem Minderhout

Inzending voor de Hofvijver Poëzieprijs 2012.

I - GRENZEN :

Begripsbepaling en verkenning

Een grens

Een grens is een lijn.

Wel lengte, geen dikte

Verloren in het landschap

Aangegeven door een paal

of door prikkeldraad waar

de grens precies doorheen loopt.

Als het waait wiebelt de grens heen en weer.

Eerste schermutseling: De uitdaging

‘En als ik mijn voet nu daar zet?’

‘Met alle respect, dan hebben wij

een geschil.’

‘Kunt u die grens niet verleggen?’

‘Graag, maar dan wel in uw richting!’

‘Zijn wij dan geen bevriende mogendheden?’

‘Wellicht. Maar beter een goede buur

dan een al te nabije vriend.’

 

Tweede schermutseling: De erfvijand

‘Natuurlijk bent u welkom op mijn erf

maar wel op mijn condities

en slechts voor een vooraf bepaalde tijd.

U kunt dat nalezen in

het aan u verstrekte visum.’

‘Maar ik wil hier graag

mijn tenten op slaan

mijn vee hoeden

en gebruik maken van

uw waterput.’

‘Daar komt niets van in

als u zich niet onmiddellijk terugtrekt

stuur ik de hofhond op u af

en verklaar ik u tot erfvijand.’

Derde schermutseling: de aanval

Na drie dagen op volle zee

bereikte mijn kanonneerboot

haar territoriale wateren.

Ik liet de torpedo’s gereed maken.

Wat dacht ze wel met haar ‘mijn en dijn’.

Het uur naderde, de spanning steeg.

Maar tevergeefs zocht ik een doelwit

in de woeste baren.

Door de deining zag ik de mijn te laat.

Schielijk trok ik mij terug.

Zwaar gehavend.

 

Terugkeer tot de Real Politik

Plots realiseerde ik me

dat ik mijn eigen grenzen

schromelijk verwaarloosd had.

Ik besloot me te scheren

en een nieuw overhemd

te kopen.

Blauw vanwege

de kleur van mijn ogen.

Achter mijn nieuwe schutswal

bereidde ik een charmeoffensief voor.

Wolken eau de toilette

- pour hommes -

overschreden de grens

en vulden de loopgraven.

Een eenzame vogel

floot een deuntje.

De wind ritselde in het struweel.

Verder bewoog er niets.

De grens leek onverdedigd.

Een aanval was het overwegen waard.

Een onverwachte wending.

Enkele uren voordat ik

de generale staf het bevel zou geven om

de grens te overschrijden

was er sprake van

een onverwachte wending

in mijn gemoed.

Twijfel sloop in mijn hart

misschien zou ik vanavond

als overwinnaar

de lauwerkrans mogen dragen, maar …

Maar wat doet een overwinnaar

met overwonnenen

binnen zijn nieuwe grenzen?

Ik schreed door mijn hoofdkwartier

maar de ruimte was mij een ruw kleed aan 't bezwete lijf.  

In plaats van den werveldans der elementen

in mijn ertsen greep te willen vatten
oefende ik d'ivoren glimlach van den stille knaap.

Diplomatie! Handelsmissies!Bilaterale verdragen! Douane-unie!

De comparatieve kostentheorie der internationale handel niet te vergeten.

Argumenten zat

om de grens niet te doorbreken

maar poreus, zacht en meegaand te maken.

Ik besloot mijn strategie aan te passen.

Onthutst smeedden mijn troepen hun sabels om.

 

Tussen wal en schip

Tussen wal en schip

ligt water in de weg.

Soms hele wilde baren.

Want wal is wal en schip is schip

en als zij elkaar ontmoeten

schuurt ijzer op steen met

ijselijk geluid.

(Slechts gewapend met stootkussens

kan het schip – dikhuidig, maar gevoelig –

de wal verdragen.)

Een wankele loopbrug

verbindt

wal en schip

land en zee

geborgenheid en vrijheid.

Slechts moedige en sterke mensen

wagen het elkander halverwege te ontmoeten.

Zoet wiegend in de wind.